لالایی

لالایی ،این آوازهای ماندگار که سینه به سینه نقل شده و از مادران دیروز به
مادران امروز رسیده است ، شاید به این دلیل به این نام خوانده می شه که از
دیرباز این آوازها را غلامان و دایگان ترک (ل‍له‌ها) برای کودکان
می‌خوانده اند.
مادر با خواندن لالایی در حقیقت با کودک گهواره ای خود
گفتگو می کند و همین قدر که کودک به او گوش فرا می دهد برایش کافی است. شعر
های لالایی اگر چه بسیار ساده است و گاه گاهی هم از وزن و قافیه خارج می
شود، اما از نظر درون مایه ی احساسی بسیار غنی و همو اره حامل آرزوهای دور و
نزدیک مادر است . بطور کلی لالایی ها در مضمون های مختلف به کار رفته اند

شب بخیر ای آخرین امید من
نذار تاریکی تو قلبت بشینه

چشاتو به روی شب آروم ببند
تا چشای کوچیکت خواب ببینه

می دونم خواب ستاره می بینی
خنده هات برای من غریبه نیست

با مداد نقره ای رو تن من
همه آرزوهاتو بنویس

تو سرزمین خواب تو بوی تنهایی و غربت نمی آد
توی کوچه های سبز اون صدای پای محبت نمی آد

فرصت موندن تو شهر خواب کمه
چشتو به آسمون گره بزن

چشتو بذار تو جاده های شب نشین
شب بخیر ای آخرین امید من .